Jacek z właściwą sobie pogodą ducha kocha swoje przedszkole. Lubi w nim być i lubi odkrywać nowe rzeczy. Niestety podczas zajęć wierci się i nerwowo kręci na krześle. Siedzenie w pozycji statycznej niczym ogrodowy krasnal jest dla Jacka niedostępną ulgą upragnionego spokoju. Musząc pozbywać się ciągłego wewnętrznego rozdrażnienia i pobudzenia chłopiec nieustannie jak twierdzi nauczycielka szkolna „brzęczy” nie mogąc zapanować nad swoim ciałem. W domu natomiast zawsze odrabia zadania domowe w pozycji leżącej i w taki sam sposób ogląda telewizję.

Kiedy w radości po okresie ciąży przynosimy do domu zawiniątko, i stajemy wobec wszechogarniającej nas euforii bycia rodzicem nic nie jest w stanie złamać naszego dobrego samopoczucia. Mamy w domu zdrowego bąbelka, który otrzymał po porodzie przez cesarskie cięcie 10 punktów w skali Apgar. Podróżujemy po wczesnym okresie macierzyństwa i rozwoju naszego dziecka w spokojnym uśpieniu. Większość matek, które spotykam nie widzi w porodzie przez cesarskie cięcie nic złego. Czują, że jeśli dzieci są zdrowe to one dokonały właściwego wyboru. Tymczasem Polska jest w czołówce Europy pod względem wykonywanych cesarskich cięć.

Wyobraźmy sobie Janka ucznia zerówki, który często zdaje się nie słuchać poleceń nauczyciela czy próśb mamy o sprzątnięcie zabawek w pokoju. Ignorowanie poleceń wydaje się być arogancją lub błądzeniem we własnych, niczym niezmąconych myślach. Irytacja wychowawców oraz mamy Janka sięga zenitu by przejść w obojętność do czasu, gdy chłopiec zaczyna mieć problemy z nauką czytania. Janek ma trudności
z podziałem wyrazów na fonemy, nie różnicuje dźwięków, głosek, które brzmią podobnie.

Staliśmy się rodzicami lękowymi. Boimy się o przyszłość dzieci na każdym etapie. Nie godzimy się na ich potknięcia i zwyczajną przeciętność. Pragnąc więcej wkładamy siebie i nasze własne dzieci w duszne szuflady pozornego szczęścia.

Objawy niedojrzałości odruchowej często pojawiają się po raz pierwszy, gdy doświadczamy jakiejś dużej zmiany życiowej. Momentem przełomowym może być opuszczenie przez nas domu rodzinnego i konieczność samodzielnego radzenia sobie w nowych sytuacjach społecznych po rozpoczęciu studiów. Zwiększone wymagania w zakresie nauki, mniej stabilne i mało przewidywalne środowisko społeczne czynią świat nieprzyjaznym.

Wyobraźmy sobie ośmioletnią Alę, która często zgłasza niechęć do czytania, przepisywania z
tablicy i wykonywania działań matematycznych. Nie lubi robić prac domowych i nie przepada za szkołą. Nie tak wyobrażała sobie bycie uczniem szkoły i nie tak widziała siebie w gronie klasowym. Do szkoły szła z radością a pakując plecak z książkami czuła się jak najważniejszy człowiek świata. W szkole na lekcjach była jednak zawsze w tyle. Wolniej pisała. Zawsze miała jakiś błąd. Nie wychodziły jej rachunki matematyczne. Słyszała głównie westchnienie nauczycielki i słowa zniecierpliwienia ze strony mamy.